ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Γιώργος Καραμπελιάς
αναδημοσίευση από Περιοδικό Άρδην Νο 67


Ο φίλος Δημήτρης Κουκουλάς, αναφερόμενος στο κεντρικό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα, επί τη βάση του οποίου υποβάλλουμε σε κριτική τον εθνομηδενισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τη στάση του έναντι του τουρκικού επεκτατισμού και του νεο-οθωμανισμού, υπερασπίζεται με επιχειρήματα κατώτερα της οξυδέρκειάς του και των ίδιων των απόψεών του τη στρατηγική της υπαγωγής της χώρας μας στον Νέο-Οθωμανισμό.


Εμπόριο και «πόλεμος»

Το κεντρικό του επιχείρημα είναι πως η Τουρκία κάνει μεγάλες τουριστικές και οικονομικές επενδύσεις, και δεν έχει ανάγκη από όπλα και ένοπλες προκλήσεις και πως οι Τούρκοι της Δυτικής Μικράς Ασίας «συμπαθούν τη χώρα μας περισσότερο ίσως, από την ενδοχώρα της δικής τους πατρίδας». O φίλος Δημήτρης –είναι κατανοητό αυτό ακόμα και ψυχολογικά– με αυτή του θέση αναλαμβάνει να επιβεβαιώσει το γιατί βρίσκεται στο Συνασπισμό. Διότι προτάσσει δύο βασικές αντιλήψεις της φιλελεύθερης (ή μήπως και νεο-φιλελεύθερης) Αριστεράς:

• Ότι το εμπόριο, η οικονομία, ο τουρισμός, αποτελούν παράγοντες αποτροπής του πολέμου και ότι κατά συνέπεια, όσο περισσότερο εμπόριο κάνουμε με την Τουρκία, τόσο απομακρύνεται ο κίνδυνος πολέμου. Είναι γνωστό αυτό το επιχείρημα, το οποίο προέβαλαν οι Δυτικές Δημοκρατίες πριν από τον πόλεμο έναντι του Χίτλερ. Ανάλογα επιχειρήματα προέβαλαν οι ελληνοκύπριοι ή οι Κωνσταντινοπουλίτες παλιότερα . «Εμείς με το εμπόριο θα εξευμενίσουμε τους μπουνταλάδες Τούρκους». Βέβαια όλοι τους ξεχνούσαν πως το εμπόριο στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι συχνά ο… προθάλαμος του πολέμου, διότι ανοίγει την όρεξη για περισσότερα κέρδη, όταν υπάρχει ήδη το υπόβαθρο της αντιπαλότητας. Αυτή είναι η απολογητική της αριστεράς του κεφαλαίου, «κάντε εμπόριο και όχι πόλεμο». Όσο για το πραγματικό κεφάλαιο, ή για να είμαστε ακριβέστεροι, για τις ηγέτιδες τάξεις στο σύνολό τους, άλλοτε προχωρούν με το εμπόριο και άλλοτε με τον πόλεμο. Αυτό έκαναν οι ΗΠΑ στο Ιράν, οι Τούρκοι στην Πόλη το 1955 κ.λπ.
• Αναρωτιέται που ανακαλύψαμε τα περί «νεο-οθωμανισμού». Και όμως η ενίσχυση των οικονομικών συμφερόντων της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, στην περίπτωσή μας η πρόσδεση της οικονομίας της Μυτιλήνης στην Τουρκία, που προτείνει ο κ. Αλαβάνος συνιστά ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζουμε ως νέο-οθωμανισμό Στην ίδια στρατηγική κατεύθυνση βρίσκονται οι αγωγοί αερίου, η εμπλοκή των ελληνικών τραπεζών στην Τουρκία, η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου, η κατοχή της Κύπρου, η ναυτική βάση στον Αυλώνα της Αλβανίας, η προσπάθεια προσεταιρισμού των Σκοπίων και της Βουλγαρίας, οι απειλές επέμβασης στο Ιράκ. Δηλαδή το καινούργιο στοιχείο, στον τουρκικό επεκτατισμό, που χαρακτηρίζουμε ως νεο-οθωμανισμό είναι πλέον η χρήση γεωπολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών όπλων ταυτόχρονα και όχι όπως στο παρελθόν η χρησιμοποίηση σχεδόν αποκλειστικά γεωπολιτικών και στρατιωτικών όπλων. Γι’ αυτό και στο παρελθόν οι ελληνικές ελίτ αρνούνταν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό επεκτατισμό από ενδοτισμό ή εξ αιτίας της υποταγής τους στις ΗΠΑ, ενώ σήμερα έχει προστεθεί και το συμφέρον στα κίνητρά τους.

Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα λόμπι ποικίλων συμφερόντων, το οποίο ενισχύεται καθημερινά, που κερδίζει από την «ελληνο-τουρκική φιλία» και γι’ αυτό είναι διατεθειμένο να «παραβλέψει» την …κατοχή της Κύπρου ή τις τουρκικές απειλές στη Θράκη, και να δεχθεί για την Ελλάδα ένα ρόλο πιστού υποτακτικού της Pax Turco-Americana στην περιοχή. Και αυτό το λόμπι δεν περιλαμβάνει μόνο επιχειρηματίες, τον Κόκκαλη, ή τον Κουτσίκο, δεν περιλαμβάνει μόνο πράκτορες, και «αμερικανάκια», αλλά και διανοουμένους ή καλλιτέχνες των οποίων τα βιβλία ή οι δίσκοι μοσχοπουλιούνται στην τουρκική αγορά, τηλεοπτικά κανάλια που μεταδίδουν τουρκικές σαπουνόπερες, υπευθύνους διεθνών σχέσεων κομμάτων που ξημεροβραδιάζονται στην Τουρκία, πολιτικούς που θέλουν να συνδέσουν το πολιτικό τους μέλλον με τη ανερχόμενη νέο-οθωμανική τάξη στην περιοχή. Διαμορφώνεται δηλαδή μια νέο-φαναριώτικη ελίτ, που έχει συμφέρον στην υπαγωγή της Ελλάδας στην τουρκοαμερικανική ομπρέλα. Και βέβαια υπάρχουν πάντα οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» καθώς και οι ιδεολόγοι μιας ορισμένης αριστερής αντίληψης οι οποίοι, όπως ο φίλος Δημήτρης, εκστασιάζονται από τις «νεαρές τουρκάλες» που μας συμπαθούν. Λες και αυτή η συμπάθεια ορισμένων στρωμάτων που όντως νιώθουν κοντά στους Έλληνες, ίσως και λόγω του εθνικού ή του πολιτισμικού τους υποστρώματος, αρκεί για να αλλάξει τη φύση του τουρκικού επεκτατισμού. ¨Όσο για τα περί μείωσης της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο «λόγω τουρισμού», είναι πολύ πρόσφατος ι θάνατος του σμηναγού Ηλιάκη τον Μάϊο του 2006 στην προσπάθεια να αντιμετωπίζει οπλισμένο τουρκικό μαχητικό που είναι μάλλον αμετροέπεια το να μιλάμε για μείωση των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο.

Συνασπισμός ή … Λάος

Γράφει πολλά ο Δ. Κουκουλάς. Σε ορισμένα έχει δίκιο. Αλλά επειδή συνολικά έχει «άδικο», καταφεύγει στα γνωστά επιχειρήματα αυτού του χώρου, την αντιπαράθεση μεταξύ Λάος και Συνασπισμού, δηλαδή της παρωχημένης μορφής του συστήματος, με τα «πατρίς θρησκεία οικογένεια», με τη σύγχρονη μορφή του που είναι «παγκοσμιοποίηση, πολυ-πολιτισμός και ανοχή». Και όπως γνωρίζουμε το κεντρικό όχημα της κυρίαρχης ιδεολογίας σήμερα είναι η τηλεόραση και ο εκμαυλισμός του λαού προς την κατεύθυνση της αποβολής κάθε ηθικού ενδοιασμού και όχι βέβαια η εκκλησία και οι παραδοσιακές ηθικές αξίες. Όποιος αντιστρέφει αυτή την πραγματικότητα, όπως κάνει η φιλελεύθερη Αριστερά που μεταβάλλει σε κύριο εχθρό της τον Χριστόδουλο και την εκκλησία, αυτός και αποτελεί ιδεολογικό δεκανίκι αν όχι και πρωτοπορία αυτού του συστήματος.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η συζήτηση για τους γάμους των ομοφυλοφίλων: ό,τι δηλαδή το άλλοθι του προοδευτισμού της φιλελεύθερης Αριστεράς είναι τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, ο «αντισημιτισμός», ο «αντιρατσισμός» κ.λπ. Και αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να αναγνωρίζονται τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων ή να μην καταγγέλλονται οι ρατσιστικές ή αντισημιτικές αντιλήψεις. Κάθε άλλο. Απλώς αυτό που επισημάναμε είναι πως ο Αλέκος Αλαβάνος στην πρώτη επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη μετά την εκλογή του ως πρόεδρος του Συνασπισμού, επέλεξε να συναντηθεί με αντιπροσωπία των ομοφυλοφίλων και όχι π.χ. με αντιπροσωπία «ρωσοποντίων» ή Κυπρίων. Και η εξήγηση είναι απλή, το προφίλ που θέλει να αναδείξει είναι εκείνο του «πολυ-πολιτισμού» και της «ανεκτικότητας», δηλαδή αρχές συμβατές με την νέα τάξη της παγκοσμιοποίησης, συμβατές ακόμα και με τις πιο χυδαίες εκπομπές της τηλεόρασης. Διότι σήμερα βέβαια, την εποχή της gay parade οι εχθροί του συστήματος είναι οι «εθνικιστές» και όχι τα πολυποίκιλα δικαιώματα και ο «πολύ-πολιτισμός».

Τι νόημα έχει λοιπόν να αναφέρεται ο Κουκουλάς σε αυτά που υποστηρίζει το ΛΑΟΣ, θέλοντας να απαντήσει στον… Καραμπελιά;

Γράφει ακόμα ο Δ.Κ.: «Μήπως ο Συνασπισμός και οι άλλες αριστερές δυνάμεις που συμμετέχουν στα διεθνή φόρουμ και τα κινήματα, έχουνε δίκιο; Μήπως μέσα από πλατιές συναντήσεις, κρατώντας ο καθένας τα εθνικά του στοιχεία, μπορούμε να αντισταθούμε στην πολιτισμική λαίλαπα;» Μα ακριβώς αυτό υποστηρίζουμε πως ο Συνασπισμός αρνείται και στα διεθνή φόρουμ την εθνική του ταυτότητα. Γι’ αυτό η ελληνική αντιπροσωπία σε όλες τις διεθνείς συναντήσεις είναι ίσως η μόνη που δεν διακρίνεται από τις άλλες, γιατί αρνείται, σε βαθμό γελοιιγραφίας, να σηκώνει την ελληνική σημαία, σε αντίθεση με ότι κάνουν όλες οι άλλες εθνικές αντιπροσωπείες. Ο Συνασπισμός λοιπόν υποστηρίζει την εξαφάνιση της εθνικής μας ταυτότητας πίσω από το ψευδώνυμο της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης», καταγγέλλοντας κάθε αίτημα ταυτότητας ως εθνικισμό και ρατσισμό, ή μήπως δεν τα γνωρίζει αυτά ο Δ.Κ.;

Όσο για τη βολική δικαιολογία ότι οι παλιοί αριστεροί έχουν τραύματα από το «Ελλάς, Ελλήνων χριστιανών» και γι’ αυτό έχουν προσχωρήσει στο «Ελλάς Ελλήνων ωχαδερφιστών» ή «ότι φάμε κ.λπ.», δεν μου φαίνεται τόσο έγκυρη τριαντατρία ολόκληρα χρόνια μετά τη Χούντα. Αντίθετα προσμετρώντας βίλες, κομματικούς μισθούς, ευρωπαϊκά προγράμματα και βουλευτικές αποζημιώσεις, βλέπω άλλες αιτίες στην «αδυναμία» τους να κατανοήσουν πως και γιατί σε μια εποχή χυδαίας χρησιμοθηρίας και υλισμού, σε μια εποχή απουσίας οραμάτων, η θρησκεία μεταβάλλεται σε αποκούμπι και παρηγοριά των ανθρώπων.

Και εμείς γνωρίσαμε τους καταναγκασμούς μιας παρωχημένης εποχής, με την οποία συγκρουστήκαμε. Ο υποφαινόμενος επί παραδείγματι διώχτηκε από το κατηχητικό, γιατί έκανε ερωτήσεις περί υπάρξεως Θεού, αποβλήθηκε από το σχολείο επειδή έκανε λάθος στην προσευχή, προσήχθη σε αστυνομικό τμήμα δι’ υπόθεσίν του από το Δημοτικό Σχολείο, ξυλοφορτώθηκε από την Αστυνομία και φυλακίστηκε από τη Χούντα. Αυτό όμως δεν τον κάνει να μη βλέπει, 34 χρόνια μετά, πως η νέα ηγέτιδα τάξη του συστήματος, ιδιαίτερα στους τομείς του πνεύματος, της τέχνης, των ΜΜΕ, προέρχεται προνομιακά αν όχι αποκλειστικά από την Αριστερά και πως η νέα κυρίαρχη ιδεολογία είναι η «πρόοδος» και ο «εκσυγχρονισμός», ενώ ο κύριος εχθρός είναι η «παράδοση», η «συντήρηση», η «θρησκεία», δηλαδή ο λαουτζίκος. Εξ ου και η αντιφατικότητα των θέσεων του Δ,Κ, που θεωρεί –και σωστά– τον ισλαμισμό ως κύριο εχθρό της παγκοσμιοποίησης, αλλά ταυτόχρονα τον παρουσιάζει με το πιο αποτρόπαιο πρόσωπο, και εν πολλοίς συκοφαντικά, διότι οι ηγέτες της Χαμάς είναι μελλοθάνατοι, δολοφονημένοι από το Ισραήλ και δεν προλαβαίνουν «να χοντρήνουν».

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά. Όσο τα λαϊκά στρώματα θα διαβουκολεύονται από την εκσυγχρονιστική Αριστερά, η οποία έχασε κάθε όραμα αλλαγής της κοινωνίας και μεταβλήθηκε, στην καλύτερη περίπτωση, όπως λέει κάποιος Γάλλος συγγραφέας σε «σταθμό πρώτων βοηθειών από τα ατυχήματα του συστήματος», θα καταφεύγουν στο αποκούμπι της παράδοσης για να βρουν κάποια ανακούφιση. Και μόνο όσοι θέλουν να ξανασυνδέσουν την παράδοση και το λαό με ένα πρόταγμα ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, όπως κάνει το Άρδην, αυτοί μπορούν να ξεπεράσουν και το δίλημμα Συνασπισμός ή ΛΑΟΣ, που θέτει ο Δ.Κ. Τα υπόλοιπα είναι είτε προφάσεις εν αμαρτίαις, όπως ισχύει για την ηγεσία και τις ελίτ αυτού του χώρου, είτε ιδεολογική οκνηρία είτε, στην καλύτερη περίπτωση, ατολμία.

Υ.Γ. Τέλος είμαι υποχρεωμένος να κάνω μια αναφορά στους υπαινιγμούς του Γιώργου Τοζίδη περί “συκοφάντησης” του Αλάβανου από τη “Ρήξη”. Είμαι αυτός που έγραψε το συγκεκριμένο άρθρο, όταν ο Αλαβάνος βγήκε στη Βουλή να υπερασπιστεί, ως “συκοφαντούμενο” από τον “νονό” Καραμανλή, τον εκδιωχθέντα ως διαπλεκόμενο και από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, Γενικό Διευθυντή του. Και επιμένω πως η συμπεριφορά του Αλαβάνου υπήρξε αχαρακτήριστα και σκανδαλωδώς φιλοπασοκική και αμοραλιστική και ανταμείφθηκε στις εκλογές.
Αν έχω να επικρίνω σε κάτι τον εαυτό μου για τη στάση μου απέναντι τον Αλέκο Αλαβάνο, που έχει χρηματίσει και αρθρογράφος του Άρδην, είναι ότι άργησα πολύ να διακρίνω την καταπληκτική ευκολία του στην αλλαγή τοποθετήσεων και απόψεων, που τον οδήγησε και στην όψιμη ταύτιση του με τον εθνομηδενισμό: “Θα πάει μπροστά αυτό το παιδί στην πολιτική”. Όταν λοιπόν ο Γ.Τ. επιμένει πως η συζήτηση που είχαμε δεν τον έκανε να αλλάξει γνώμη, παρά τα στοιχεία που παραθέσαμε, εγώ και άλλοι, τότε επιδεικνύει κακή προαίρεση, “που (όντως) αγγίζει τα όρια της συκοφαντίας” .