Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ....

περιγράφεται σε δύο άρθρα του Γιάννη Μαρίνου που δημοσιεύτηκαν στο Κυριακάτικο Βήμα στις 10 και 24 Αυγούστου 2008. Η παρακμή είναι ολοφάνερη. Κυρίαρχη ιδεολογία, από την πρώτη στιγμή ώς σήμερα, ο μεταπρατισμός. Η οργάνωση του κράτους μιμητική, ριζικά άσχετη με τοπικές ιδιαιτερότητες, επιχώριους ιστορικούς εθισμούς, ντόπιες ανάγκες. H Ελληνική Iστορία, στα σχολεία και στα ΜΜΕ, στρεβλώνεταικαι κατασυκοφαντήται. O πατριωτισμός χλευάζεται σαν «εθνικισμός» και σχεδόν σαν φασισμός. Oι λαϊκές εθιμικές παραδόσεις έγιναν επίσης ύποπτες «ελληνοκεντρισμού», γι’ αυτό προβλήθηκε ένας λαϊκισμός «ψυχαγωγίας» με ταξικό και υποτιθέμενου προλεταριακού χαρακτήρα.
Στα πανεπιστήμια, στην εκπαίδευση, σε κάθε έκφανση κρατικής ευθύνης για τον πολιτισμό, η ιδεολογική τρομοκρατία ήταν απροσχημάτιστη, κάθε επιφύλαξη ή αντίρρηση για τον «προοδευτικό» διεθνισμό επέσυρε λασπολογία και διώξεις. Eνας μηδενιστικός αμοραλισμός που γιγαντώθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης εκεμταλευόμενη τα σκοτεινά της Χούντας και της ταραγμένης Δημοκρατίας.
Ας δουμε λοιπόν τι λέει ο Γιάννης Μαρίνος :



Απόβλητος o Σωκράτης

Και πριν από 15 χρόνια είχα υποστηρίξει ως εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη να παύσει να διδάσκεται στα σχολεία μας ο Σωκράτης και το παράδειγμά του. Δηλαδή - υπενθυμίζω - μολονότι καταδικασμένος σε θάνατο με βάση διαστρεβλωμένες απόψεις του και παραπλανητικές μαρτυρίες, κι ενώ μπορούσε να φυγαδευθεί από τις φυλακές, προτίμησε να πιει το κώνειο και να πεθάνει, παρά να ασεβήσει απέναντι στους θεσμούς και στη δημοκρατία. Γιατί δημοκρατία - για όσους το ξεχνούν - είναι κυρίως η νομιμότητα, ο σεβασμός των νόμων από όλους, άρχοντες και αρχομένους. Ο Σωκράτης δικάστηκε σύμφωνα με τους νόμους που ψήφισαν οι αθηναίοι πολίτες ελεύθερα και κατά πλειοψηφίαν, και από τη νόμιμη δικαστική αρχή, οι αποφάσεις της οποίας - ακόμη κι αν κρίνονται άδικες - θα πρέπει να είναι σεβαστές απ' όλους. Αυτά δίδασκε ο Σωκράτης και το παράδειγμά του. Και αυτό διδασκόμαστε στα σχολεία μας, μελετώντας τον πλατωνικό Κρίτωνα. Οχι όμως πια. Οπως έμαθα ο «Κρίτων» του Πλάτωνος αντικαταστάθηκε από τους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη και τις βωμολοχίες του.

Καθώς ήδη ζούμε συνεχώς υπό εκβιαστικές απεργίες, καταλήψεις κτιρίων και γραφείων, διακοπή λειτουργίας συγκοινωνιακών μέσων, παρεμπόδιση συνεδριάσεων πρυτανικών αρχών ή διοικητικών συμβουλίων διαφόρων ΔΕΚΟ, οφείλουμε να προσέξουμε ότι οσάκις τα δικαστήρια αποφαίνονται ότι πρόκειται για συμπεριφορές παράνομες και καταχρηστικές κανενός δεν ιδρώνει το αφτί. Οι αποφάσεις αυτές σχεδόν ποτέ δεν γίνονται σεβαστές. Ούτε οι παρανομούντες τις σέβονται, ούτε οι αρμόδιες αρχές επιβάλλουν την εφαρμογή τους και τιμωρούν τους παραβάτες όπως προβλέπει η σχετική νομοθεσία.
Αλλά μήπως με τις καταλήψεις των σχολείων δεν γίνονται τα ίδια και χειρότερα; Μολονότι οι μαθητές, καθώς και οι συνεργαζόμενοι με τους καταληψίες καθηγητές και γονείς, παραβιάζουν τουλάχιστον 20 άρθρα του ποινικού νόμου και ποιος ξέρει πόσες άλλες ειδικές διατάξεις, εν τούτοις ούτε το κράτος επιβάλλει τη νομιμότητα ούτε οι δικαστικές αρχές. Το καλό παράδειγμα δίνουν φυσικά οι φοιτητές, ακριβέστερα δυναμικές μειοψηφίες τους, που όμως τις ανέχονται και τις υπερασπίζονται και οι πιο φιλήσυχοι. Αυτές έφθασαν να ματαιώνουν συνεδριάσεις πρυτανικών αρχών, να διακόπτουν ψηφοφορίες και να καταστρέφουν τις κάλπες, ενθαρρυνόμενοι από τα αριστερά κόμματα και αποκόμματα, και ιδιαίτερα από τον επικίνδυνο πια Συνασπισμό, όπως και από τις καθηγητικές συντεχνίες τους. Πρόσφατα προέκυψε και άλλη ιδιαιτερότητα αυτής της ατιμώρητης παραβατικής συμπεριφοράς. Οι πολιτικοί επιτρέπεται να συκοφαντούν και να υπονομεύουν την επιχειρηματική δραστηριότητα, αλλά οι θιγόμενοι δεν έχουν το εκ του νόμου προβλεπόμενο δικαίωμα να υπερασπίζονται την τιμή και τα νόμιμα συμφέροντά τους. Οπως χλεύαζε ο Οργουελ «όλοι οι πολίτες είναι ίσοι έναντι των νόμων αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι».

Αυτό το αντισωκρατικό πρότυπο συνιστούν και οι σχεδόν καθημερινές καταστροφές βιτρινών, αυτοκινήτων, των πανεπιστημίων και κάθε δημόσιας περιουσίας από τους ανενοχλήτως κινούμενους κουκουλοφόρους, που και όταν συλλαμβάνονται επ' αυτοφώρω παραδίδονται λευκοί στην κοινωνία για να συνεχίσουν την ηροστράτεια δράση τους με τις ευλογίες ακόμη και της ενίοτε όντως τυφλής Δικαιοσύνης. Αλλωστε είχε προκύψει και άλλος μείζων λόγος για να ξαναδικαστεί ο Σωκράτης και να αποβληθεί από τη σχολική διδασκαλία ως εισάγων καινά δαιμόνια, τα οποία μπορεί να παρασύρουν τη νεολαία σε αμφιβολίες ως προς την άρχουσα αντιπατριωτική ιδεολογία που υποστηρίζεται με πάθος από «προοδευτικούς» διανοητές και πολιτικούς. Είναι ο Σωκράτης που είχε διακηρύξει ότι «μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιότερον». Ευκαιρία να τον πολιτογραφήσουν και αυτόν ως πρόγονό τους οι Σκοπιανοί.



Συνέντευξη με τον Αριστοφάνη

Κάθε καλοκαίρι μαζί με τις πυρκαϊές, τα εκατομμύρια τουρίστες και τα μπάνια του λαού αναπόφευκτος είναι στα αρχαία θέατρα και ο Αριστοφάνης. Και καθώς η πολιτεία μας του παραχώρησε την πρωτοκαθεδρία στα σχολικά βιβλία ρίχνοντας στις χωματερές της παιδείας τη σοφία του Σωκράτη (βλ. «Το Βήμα», 10/8), σκέφθηκε ο διαπρέψας στη διπλωματία και θεραπεύων εξίσου ευδόκιμα την ποίηση και τη λογοτεχνία συμφοιτητής και φίλος μου Γεώργιος Χριστογιάννης να «ζητήσει» μιαν επίκαιρη συνέντευξη από τον αθηναίο κωμωδιογράφο. Και ιδού το ευρηματικό αποτέλεσμα (σε μεταφρασμένα από τον Θρασύβουλο Σταύρου κείμενα του Αριστοφάνη, ο Χριστογιάννης προέταξε επίκαιρες για σήμερα ερωτήσεις):

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς σας φαίνεται η Αθήνα ύστερα από 2.373 χρόνια;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Την Αθήνα αν, γαλίφης κανείς, λαμπερή την ονόμαζε, ε, ό,τι ποθούσε του το δίνατε εσείς για να πει «λαμπερή», μιαν αξία που την έχει κι η... σαρδέλλα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς εξηγείτε ότι η Αθήνα παρουσιάζει σήμερα τέτοιο χάλι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η πόλη αλαλιασμένη, κιτρινιάρα, μουλωχτή, έχαφτε ό,τι της πετούσαν κι έλεγε κι ευχαριστώ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς βρίσκετε γενικά την κυκλοφορία των τροχοφόρων, τον θόρυβο, τα καυσαέρια;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για όλα αυτά, πολίτες, φταίτε εσείς, που το δημόσιο χρήμα παίρνετε σε μισθούς. Το κέρδος το ατομικό κυνηγά ο καθένας κι η πολιτεία βαδίζει κούτσα κούτσα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πού αποδίδετε την πολιτική και κοινωνική κακοδαιμονία μας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Στη στήλη που χαράζουνε τους νόμους, μην το ξεχνάς, κατούρησες μια νύχτα. Κι αν πάει κανείς καλά για μια μέρα, ύστερα τα χαλάει για δέκα. Αν βγάλετε άλλον (ηγέτη) χειρότερα τα κάνει. Αυτό είναι το σύστημα: τα παλιά, τα γνωστά να πετούμε κι ευθύς να αρπαζόμαστε απ' ό,τι καινούργιο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς είναι το δημοκρατικό μας πολίτευμα σήμερα; Πώς βλέπετε τους σημερινούς βουλευτές;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αεροκοπανίζουνε πλάι στα... λουλουδάδικα. Οι μπακίρες μόνο κυκλοφορούν που κόπηκαν τελευταία κι είναι εκλεκτή η κοπή. Και τους καλογεννημένους φρόνιμους πολίτες μας, άντρες τίμιους και όπως πρέπει... τους προπηλακίζουμε και στις θέσεις βάζουμε όλες κάτι μούτρα μπρούτζινα, κάτι αχρείους και γιους αχρείων, ξένους, ρουσομάλληδες που ήρθανε στερνά, που η πόλη μήτε και για φαρμάκους στα παλιά καλά της χρόνια δεν θα τους δεχότανε...

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς βλέπετε τους πολιτικούς σήμερα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για ν' ανέβεις στην εξουσία, προσόντα δεν είναι ο χαρακτήρας και η παιδεία, είναι η αγραμματοσύνη και η ατιμία. Τ' άλλα ηγετικά προσόντα: πρόστυχο σόι, μαγκιά, φωνή κοπρίτη· όλα ακριβώς που χρειάζεται ο ηγέτης· μαντείες, Δελφών χρησμοί (σ.σ.: γράφε δημοσκοπήσεις) είναι σύμφωνα όλα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Σήμερα εχθροί της Ελλάδος δεν είναι οι Πέρσες, αλλά οι Τούρκοι που δείχνουν επεκτατικές διαθέσεις. Πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Από τους εχθρούς μαθαίνουμε οι έξυπνοι, η προφύλαξη διώχνει πέρα τους κινδύνους. Τούτο δεν μαθαίνεται από τον φίλο, ενώ ο εχθρός σ' αναγκάζει να το βρεις.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Νομίζετε ότι στη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών μπορούν να συμβάλουν τα Ηνωμένα Εθνη, το ΝΑΤΟ, η ΕΟΚ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν τα χωνεύω αυτά, Πρεσβείες, αποστολές και ματσαράγκες και παγωνιών φουσκώματα. Καϋμένη Αθήνα το νοιώθεις οι Πρεσβείες πως σε δουλεύουν;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς βλέπετε τους δημοσιογράφους της εποχής μας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: (Πάνε) με το σύστημα εκείνων που κυνηγούν τα χέλια. Σαν είναι η λίμνη ατάραχη δεν πιάνουν τίποτε. Οταν τη λάσπη ανακατέψουνε και την θολώσουν, πιάνουν.

(Η συνέντευξη αυτή, που πρωτοδημοσιεύθηκε στις 20 Μαρτίου 1986 στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», εμπεριέχεται στο βιβλίο «Αναδρομές» του Γ. Χριστογιάννη, εκδόσεις Σιδέρη).