"Μιλάμε για Ελληνικό πανεπιστήμιο....Ποιό πανεπιστήμιο;"

"Μέχρι το 1997 που πέρασα στο Ελληνικό Πνεπιστήμιο υποστήριζα το ελληνικό σύστημα εκπάιδευσης. Μέσα στο πενεπιστήμιο και κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών, ήδη από το πρώτο εξάμηνο, άρχισανα απογοητεύομαι. Έβλεπα αργίες και εθνικές γιορτές που από ημερήσιες μετατρεπόταν σε εβδομαδιαίες το λιγότερο. Έβλεπα διδακτικές ώρες να χάνονται και ολόκληρα μαθήματα να διδάσκονται σε 2 εβδομάδες γιατί οι καθηγητές έμεναν στην Αθήνα και δεν μπορούσαν να έρχονατι στο επαρχιακό πανεπιστήμιο (που σπούδαζα εγώ και πολλοί άλλοι φοιτητες) κάθε εβδομάδα!

Τι να το κάνω που πήρα πτυχίο με 58 μαθήματα ενώ συμμαθητές μου από το σχολείο πήγαν στο εξωτερικο, απούδασαν για 3 χρόνια, ξοδεύοντας τα ίδια χρήματα με μένα και τελικά έχουμε τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα;

Στη συνέχεια θέλησα να κάνω ένα μεταπτυχιακό. Ο τομέας που ήθελα υπήρχε μόνο στην Αθήνα. Άρα, έπρεπε να πάω εκέι για να σπυδάσω. Επίσης,... το μεταπτυχιακό που ήθελα ήταν μόνο με εξετάσεις και ήταν γνωστό ότι υπήρχε προτίμηση στους φοιτητές του εν λόγω τμήματος, άρα τα πράγματα ήταν δύσκολα για μένα. Επίσης, το πρόγραμμα σπυδών ήταν διετές, αλλά ποτέ δεν ολοκληρωνόταν στη διετία, αλλά επεκτεινόταν σε και 4 χρόνια. Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία, για να κάνω το μεταπτυχιακό που ήθελα. Με δέχτηκαν σε όλα τα πανεπιστήμια που έκανα αίτηση και αποφάσισα να φοιτήσω σε κορυφαίο πανεπιστήμιο του κλάδου μου. Οι σπουδές μου ολοκληρώθηκαν ακριβώς σε ένα χρόνο, καθώς εκεί δεν υπήρχαν ούτε καταλήψεις, ούτε απεργίες, ούτε χαμένα εξάμηνα, ούτε αργίες μακροχρόνιες.

Σε ένα χρόνο, λοιπόν, γύρισα στην Ελλάδα. Θέλησα να συνεχίσω τις σπουδές μου με διδατορικό. Μετά από πολλές προσπάθεις και πολές κρούσεις σε διάφορους καθηγητές, μία καθηγήτρια από την Αθήνα θέλησε να διαβάσει την ερευνητική μου προταση και να συναντηθούμε για να συζητήσουμε. Όταν πήγα στο προγραμματισμένο ραντεβού, η εν λόγω καθηγήτρια δεν είχς ανοίξει καν το ντοσιέ με την πρόταση που της είχα στείλει. Το μόνο που μου είπε ήταν ότι είμαι μικρή σε ηλικία για να κάνω διδακτορικό (ήμουν "μόλις" 24 χρονών) και μου πρότεινε να αναλάβω εθελοντικα (τονίζω το εθελοντικά) ίδρυμα στο οποίο ήταν διευθύντρια καθώς και την πρακτική άσκηση των φοιτητών του πανεπιστημίου και μετά από καμιά διετία να ξανασυζητήσουμε το θέμα και να δούμε αν θα πάρω το θέμα! Τα σχόλια τα αφήνω σε σας.

Απογοητεύτηκα! 

Στο μεταξύ άρχισα να δουλεύω και δεν συνέχισα τις σκέψεις για διδακτορικό. Πριν λίγο καιρό, θέλησα πάλι να κάνω κρούσεις για να βρω επόπτη καθηγητή. Πάλι απογοήτευση! Δεν υπήρχε κανένας καθηγητής σε όλες τις βαθμίδες που να έχει τη διάθεση να με αναλάβει. Καταλαβαίνω ότι τα ερευνητικά ενδιαφέρονται μπορεί να είναι διαφορετικά από τα δικά μου. Αλλά ακόμα και πανεπιστημιακοί που ασχολούνται με τον τομέα που με ενδιέφερε ή δεν μπήκαν καν στον κόπο να απαντήσουν στα μεϊλ μου ή είχαν παρα πολύ δουλειά (από προσωπικές πληροφορίες γνωρίζω ότι οι συγκεκριμένοι δεν είχαν ούτε έναν διδακτορικό φοιτητή, ούτε μία δημοσίευση τα τελευταία χρόνια, ούτε συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα).

Τελικά, κατέληξα και πάλι στο εξωτερικό, όπου πάλι σε όσα πανεπιστήμια έκανα αίτηση με δέχτηκαν και άρα είχα δυνατότητα να επιλέξω και το πρόγραμμα που με ενδιέφερε πιο πολύ αλλά και τον επόπτη καθηγητή. Με την καθηγήτρια που εποπτεύει την έρευνα μου έχουμε πολύ τακτικές συναντήσεις, αν και συμμετέχει σε 4 ερευνητικά προγράμματα και έχει υπό την εποπτεία της άλλους 5 διδακτορικούς φοιτητές. Βρίσκει χρόνο και απαντά στα μεϊλ μου μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, όπως και πολύ σύντομα διορθώνει τα κείμενα.

Συμπέρασμα;

 Στην Ελλάδα δεν μου δόθηκε ούτε μία ευκαιρία να προχωρήσω τις σπουδές μου, παρόλο που το ήθελα. Στο εξωτερικό, όμως, όχι μόνο μου δόθηκαν ευκαιρίες, αλλά είχα και επιλογές.

Μιλάμε λοιπόν για Ελληνικό πανεπιστήμιο....Ποιό πανεπιστήμιο; 

Το πανεπιστήμιο και οι πανεπιστημιακοί πρέπει να διαδίδουν τη γνώση, όχι να την κρατούνε για τον εαυτό τους! Κάποιος πρέπει να τους βάλει σε μία τάξη! "

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ του ΤΡΩΚΤΙΚΟΥ