Τα "ανθρώπινα δικαιώματα", Δούρειος ίππος της Παγκοσμιοποίησης

Πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξέδωσε απόφαση που υποχρεώνει την Ιταλία να αποσύρει τον σταυρό από της αίθουσες διδασκαλίας. Στην ουσία απόφαση αυτή δεν είναι υποχρεωτική μιας και η Ε.Ε. δεν διαθέτει μηχανισμούς που να επιβάλουν τις αποφάσεις του δικαστηρίου πέραν από την επιβολή κάποιου προστίμου υπό προϋποθέσεις.


Δύο επιχειρήματα προσεγγίζουν το θέμα:


1) Το επιχείρημα του δικαστηρίου που θεωρεί ότι το σύνολο που επιθυμεί την παρουσία του σταυρού ασκεί περιορίζει την ελευθερία των ατόμων που δεν επιθυμούν τον σταυρό.


2) Το επιχείρημα της κυβέρνησης που θεωρεί ότι η επιθυμία της ισχνής μειοψηφίας ασκεί αντιδημοκρατικά την βούληση της επί της πλειοψηφίας (84%) που θέλει τον σταυρό στις τάξεις!


Το καίριο ερώτημα δεν είναι αν η Δημοκρατία θα πρέπει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά ποιου τα δικαιώματα έχουν προτεραιότητα; Του ενός ή των πολλών;


Στην σημερινή εποχή όπου τα δικαιώματα των μειονοτήτων μπαίνουν στην πρώτη γραμμή, φθάνουμε σε σημείο οι μειονότητες να...

περιορίζουν την βούληση της πλειοψηφίας. Η κινητήρια αρχή των "προοδευτικών" δυνάμεων και των δικαστηρίων τους είναι αυτό που αποκαλούν "βασικά ανθρώπινα δικαιώματα". Αυτή η αντίληψη θεωρεί ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα ίδια βασικά δικαιώματα που απορρέουν από το γεγονός ότι γεννιόμαστε άνθρωποι. Ο πυρήνας αυτής της αντίληψης έγκειται στην εξίσωση όλων των εθνών και των φυλών, και την απάλειψη της διαφορετικότητας. Τα δικαιώματα όμως είναι απλώς η νομικοπολιτική έκφραση των ανθρώπινων αναγκών.


Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, οι βασικές ανάγκες ενός Έλληνα, ενός Ιρανού, ενός Αμερικανού, ενός Κινέζου, ενός Ινδού και ούτω καθ´ εξής, είναι οι ίδιες. Η πραγματικότητα διαψεύδει κατηγορηματικά αυτή την αντίληψη.
Για να επιτύχει λοιπόν αυτό το επιχείρημα πρέπει να περιοριστεί ο επιλεκτικά ορισμός του τι εστί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Έτσι η θρησκευτική ελευθερία, που στην ουσία αφορά την ανεξιθρησκεία, προτιμάται επί της ελευθερίας της θρησκευτική έκφρασης της κοινωνίας, και των δημοκρατικών διαδικασιών. Διότι για πολλούς Ιταλούς, ειδικά τους μεγαλύτερους σε ηλικία, η παρουσία των θρησκευτικών συμβόλων αποτελεί ανάγκη! Η τακτική αυτή επιδιώκει την επιλεκτική γύμνωση της ανθρώπινης υπόστασης από τα εθνικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά θεωρώντας ότι αυτά δεν αποτελούν βασικό και αναπόσπαστο τμήμα της.


Τούτη είναι η "κοσμοθεωρία" που κρύβεται πίσω από την συγκεκριμένη απόφαση του δικαστηρίου και αποτελεί την κεντρική συνταγή της παγκοσμιοποίησης. Πως εξηγείται όμως το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις το δικαστήριο αποφαίνεται να υπερασπίζει τα εθνολογικά χαρακτηριστικά των μειονοτήτων. Χαρακτηριστικές είναι οι αποφάσεις που καταδικάζουν την Ελλάδα στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας όπου το δικαστήριο προασπίζει το δικαίωμα της στον αυτοπροσδιορισμό. Αντιθέτως, στην περίπτωση της Ιταλίας, το δικαστήριο απαγορεύει στην χώρα να αυτοπροσδιοριστεί θρησκευτικά, υπό την πρόφαση ότι αυτό προσβάλει το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα του προσφυγών. Ποια η διαφορά στις δύο αυτές περιπτώσεις; To γεγονός ότι στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για μειονότητα και στην δεύτερη για την πλειοψηφία του λαού.


Στην περίπτωση της παρούσης υπόθεσης, την προσφυγή δεν την υπέβαλε ένας Ιταλός αλλά ένας Ολλανδός που κατοικεί στην Ιταλία!!! Αντί λοιπόν ο Ολλανδός να σεβαστεί τα εθνολογικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας που τον φιλοξενεί, προσπαθεί με αυταρχικό τρόπο να της επιβάλει την αποδοχή της δικής του "κουλτούρας" και άποψης!


Η εξήγηση λοιπόν έγκειται στο γεγονός ότι προς ανάδειξη των εθνολογικών και θρησκευτικών χαρακτηριστικών της μειοψηφίας επιτυγχάνεται η απάλειψη αυτών της πλειοψηφίας. Τα πραγματικά κίνητρα της απόφασης επιδιώκουν στο περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας! Η εθνική κυριαρχία υποβαθμίζεται μέσω της διάβρωσης του εθνικού αισθήματος της πλειοψηφίας. Με κάθε του απόφαση το ευρωπαϊκό δικαστήριο στερεώνει την επικυριαρχία του επί του εθνικού δικαίου, δίχως ο ευρωπαίος πολίτης να μπορεί να επηρεάσει το νομικό πλαίσιο της λειτουργίας του. Με την σειρά τους, οι αποφάσεις αποδυναμώνουν τις εθνικές άμυνες των κρατών.

Χρησιμοποιώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα των λίγων ως πρόφαση, το δικαστήριο περιορίζει τα δικαιώματα των πολλών, υποσκάπτοντας την δημοκρατία: Αν οι Ιταλοί αποφάσιζαν βάσει δημοψηφίσματος να καταργήσουν τον σταυρό θα γινόταν λόγος για μια σεβαστή δημοκρατική επιλογή! Αντίθετα το δικαστήριο επιβάλει την άποψη ενός αλλοδαπού επί της πλειοψηφίας, παραβιάζοντας κάθε δημοκρατική αρχή!


Επιπλέον, μέσω της κατάργησης των εθνολογικών χαρακτηριστικών της πλειοψηφίας επιτυγχάνεται μακροπρόθεσμα και η απάλειψη των ιδιωμάτων της μειοψηφίας που με τον χρόνο αφομοιώνεται στο νέο καθεστώς που διαμορφώνεται.


Η επέμβαση του δικαστηρίου στοχεύει λοιπόν στην δημιουργία κρατών όπου θα μπορεί να διαβιώσει ο οποιοσδήποτε "πολίτης του κόσμου" δίχως να απαιτείται ο σεβασμός των τοπικών εθίμων, διότι απλούστατα τα έθιμα αυτά θα έχουν εκλείψει! Μια πολυπολιτισμική κοινωνία δίχως πολιτισμό!


ΕΨ