Σε αυτό, βεβαίως, συμβάλλει και η θεσμοθετημένη από το πολιτικό σύστημα απαγόρευση άμεσης, γνήσιας και ανόθευτης συμμετοχής του Λαού στη διαδικασία λήψεως ad hoc αποφάσεων επί μειζόνων ζητημάτων. Πρόκειται για μία άκρως απαράδεκτη, από δημοκρατικής απόψεως, κατάσταση, την οποία τεχνηέντως συντηρούν η ...
... ιθύνουσα πολιτική ελίτ (καλυπτόμενη πίσω από το εφεύρημα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας»), αλλά και η Μετα-Εθνική, Δημοφοβική Αριστερά, η οποία έχει εξαπολύσει (παντού στην Ευρώπη, αλλά με ιδιαίτερο πείσμα στην Ελλάδα) απηνή πολεμική κατά της αμεσοδημοκρατικής ιδέας και πρακτικής (δημοψηφίσματα) και αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τη γνήσια, άμεση και άνευ διαμεσολαβητών έκφραση της volonté generale, όχι μόνο λόγω των παραδοσιακών ελιτιστικών συνδρόμων της, αλλά και επειδή προδήλως φοβάται την κρίση της σιωπηλής πλειονότητας (silent majority) του Λαού, γνωρίζουσα ότι έχει πλήρως αποκοπεί από τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα (έχοντας καταστεί η οργανική διανόηση και ιδεολογική γραφειοκρατία της νέας παγκοσμιοποιημένης υπερεθνικής ελίτ).
Έτσι -ενώ σε χώρες, όπου γίνεται σεβαστή η Λαϊκή Βούληση, εκφραζόμενη σε ad hoc δημοψηφίσματα, οι πολιτικοί ιθύνοντες υποχρεούνται, έστω και υπό το κράτος της λαϊκής αντιστάσεως, να αναθεωρήσουν άρδην τη μέχρι τούδε ασκηθείσα πολιτική τους (ακόμη και σε χώρες παραδοσιακώς θεωρούμενες ως λαμπρά υποδείγματα ανοχής και ιδιαιτέρως επιρρεπείς σε τολμηρούς κοινωνικούς πειραματισμούς, όπως η Ολλανδία)- απεναντίας, στην Ελλάδα του αποκλεισμού του Λαού από την άμεση και ανόθευτη λήψη αποφάσεων (που έχει επιβάλει θεσμικώς η πολιτική ελίτ και αστυνομεύει ιδεολογικώς η Μετα-Εθνική, Δημοφοβική Αριστερά) ο σχετικός δημόσιος διάλογος απλώς δε διεξάγεται -ή, όταν επιτέλους διεξάγεται, στο ελάχιστο μέτρο και υπό τις συνθήκες ιδεολογικού τρόμου που διεξάγεται, εξαντλείται στη μυωπική θέαση των ευκαιριακών κερδών (για τους Ολίγους) από την εκμετάλλευση φθηνής και ανασφάλιστης εργασίας (και την ανθούσα παρα-βιομηχανία εκδόσεως πιστοποιητικών και παροχής νομικής υποστηρίξεως) ή στην πρόσκαιρη μόνον, όπως έδειξε η διεθνής εμπειρία,[Για μία ψύχραιμη και απομυθοποιημένη προσέγγιση των αληθών οικονομικών συνεπειών της μαζικής μεταναστεύσεως πρβλ. Brimelow, ένθ. ανωτ., σελ. 138 κ.εξ.] ανακούφιση των ασφαλιστικών ταμείων από τις εισφορές των νομιμοποιηθέντων μεταναστών.
Nα ελπίσει κανείς ότι θα αναθεωρήσουν οι ιθύνοντες και θα υπάρξουν, κάποια έστω, βήματα προς την ορθή κατεύθυνση; Π.χ. στο ακανθώδες ζήτημα περί την ανέγερση «Ισλαμικού Κέντρου» (και όχι απλώς «θρησκευτικού τεμένους») και δη στην πύλη εισόδου της χώρας; Υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων και της όλης ευρωπαϊκής εμπειρίας είναι σκόπιμο και επιβεβλημένο να αντισταθούν οι πολιτικοί ιθύνοντες σε δογματικές απόψεις, οι οποίες ενδεχομένως ικανοποιούν κάποιους ακραίους ιδεοληπτικούς διεθνιστικούς κύκλους (με δημόσια επιρροή και οχλαγωγία εξαιρετικά δυσανάλογη προς την πραγματική τους απήχηση στους νομοταγείς πολίτες της χώρας μας), αλλά δε συνάδουν προς την αμείλικτη πραγματικότητα.
Όταν από την Αγγλία έως την Ολλανδία -χώρες που εθεωρούντο κοιτίδες της θρησκευτικής και εν γένει πολιτισμικής ανοχής- απαγορεύουν τη διδασκαλία Σαουδαράβων (για τους γνωστούς σε όλους λόγους) και όταν η Ευρώπη φλέγεται, τότε είναι τουλάχιστον άτοπο και επικίνδυνο εδώ -στην Ελλάδα- να καλπάζουμε με απερισκεψία προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση! Εάν το κράτος θεωρεί ότι υπάρχει ανάγκη -και προφανώς υπάρχει- ικανοποιήσεως των (καθ’ όλα σεβαστών) θρησκευτικών αναγκών των Μουσουλμάνων που διαβιούν εν Ελλάδι, οφείλει το ίδιο (το κράτος) να αναλάβει και να φέρει και την πλήρη ευθύνη και εποπτεία του σχετικού ιδρύματος και του προσωπικού του, σε όλες τις φάσεις και πτυχές της λειτουργίας του. Ειδάλλως, διακινδυνεύουμε να έχουμε εξαιρετικά αρνητικές εξελίξεις στο μέλλον. Καλόν είναι να είμεθα Προμηθείς και όχι Επιμηθείς!
«Δεν είναι δώδεκα παρά πέντε, αλλά δώδεκα και μισή», κατά την αγωνιώδη ύστατη προειδοποίηση της ανωτέρω αναφερθείσης Βελγίδας πολιτικού και συγγραφέως, μουσουλμανικής/μεταναστευτικής καταγωγής.
Πρέπει, έστω και τώρα, να το αντιληφθούμε και να αναλογισθούμε σοβαρά όχι μόνον το ευρύτερο κοινωνικό κόστος, αλλά πολύ περισσότερο το κόστος στην Εθνική Ασφάλεια, το οποίο μπορεί να επιφέρει -σε μία προοπτική δεκαπενταετίας και υπό ορισμένες γεωπολιτικές και διεθνοπολιτικές συνθήκες- η βεβιασμένη και άνευ σαφούς και συγκροτημένου «corpus» κριτηρίων ένταξη αλλοτρίων εθνοπολιτισμικών μορφωμάτων στον εθνικό χώρο (και στο εκλογικό σώμα).
*Απόσπασμα από άρθρο του Καθηγητή Ηλία Ηλιόπουλου με τον τίτλο «Κουλτούρα θανασίμων ψευδών», Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΩΝ & ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ που δημοσιέυτηκε στο περιοδικό Διπλωματία (τεύχος 26) [http://politikes-paremvaseis.blogspot.com/2009/11/blog-post_13.html]
http://akritas-history-of-makedonia.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου