21 Απριλίου 1967. Η Χούντα Του Τότε Κι Η Χούντα Του Σήμερα! Το Σημερινό Φαινόμενο Της Πολιτικής Χολέρας!

43 χρόνια έχουν περάσει απ' τη μέρα που μια χούφτα ακροδεξιά εξαμβλώματα κατέλυσαν κάθε μορφή Δημοκρατίας στη χώρα μας (και σαν έννοια, και σαν πραγματικότητα), προσθέτοντας άλλη μια ζοφερή περίοδο στην ήδη εξαντλημένη από ανεπούλωτες πληγές Ελληνική Ιστορία!

Σήμερα, όλοι (σχεδόν) πιστεύουν πως η άθλια αυτή περίοδος της δικτατορίας έχει πάψει. Θεωρούν ότι διήρκεσε μόνο 7 χρόνια και πως εδώ και 36 χρόνια έχει λήξει. Εγώ όμως δεν το πιστεύω αυτό! Σε καμιά περίπτωση δεν έφυγε η Χούντα, να άλλαξε μορφή, ναι, αλλά να έφυγε ΟΧΙ! Πώς μπορεί να έφυγε απ' τη στιγμή που έχουν περάσει 36 χρόνια απ' την - υποτιθέμενη - πτώση της κι ακόμα δε λειτουργεί ΤΙΠΟΤΑ στη χώρα μας! Αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα τεράστια και δυσεπίλυτα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ! Στην υγεία, στην ασφάλεια της προσωπικής μας ζωής, στην παιδεία, στην εργασία, στην οικονομία. 36 χρόνια πέρασαν και το ΜΟΝΟ που συνέβει όλ' αυτά τα χρόνια ήταν να φτάσει το χρέος της χώρας μας σε δυσδιάκριτα ύψη!

Έχω λοιπόν βάσιμα την πεποίθηση ότι ακόμα και σήμερα βιώνουμε κάτι αντίστοιχο με αυτό που ξεκίνησε στις 21 Απριλίου του 1967! Και για να προλάβω τις όποιες διαφωνίες κι αντιρρήσεις, θα προσθέσω δυο μεγάλες διαφορές: 1. Η Χούντα που ζούμε σήμερα δε μας επιβλήθηκε αλλά την επιδιώξαμε και 2. Το βασικό χαρακτηριστικό που έχει αυτή η Δικτατορία δεν είναι η στρατιωτική μορφή της αλλά η Οικονομική κι η Πολιτισμική! Παίρνοντας αυτά τα δυο στοιχεία ως δεδομένα, θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω τη θλιβερή πραγματικότητα της εποχής μας...


Σήμερα βιώνουμε ένα απ’ τα πιο έντονα εκφυλιστικά πολιτικά φαινόμενα των τελευταίων δεκαετιών. Τα ίχνη που οδηγούσαν στον όλεθρο ήταν ορατά από καιρό, αλλά εμείς, αντί να τα αποφύγουμε, τα ακολουθήσαμε γι' αυτό και φτάσαμε σ' αυτήν την ελεεινή κατάσταση.

Πρόκειται για το φαινόμενο της Πολιτικής Χολέρας με κύριους εκφραστές τα δυο πολιτικά κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία, όλ' αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Δύο σάπιες παρατάξεις που συνθέτονται νοσηρά από ένα γραφικό σύνολο από ανδρείκελα που πράττουν τα φαύλα, με τον πλέον επιζήμιο τρόπο για την πατρίδα μας, και μάλιστα ανερυθρίαστα! Διεφθαρμένοι σχηματισμοί που, μέσα στο πέρασμα των ετών, πότε με την ανικανότητα των στελεχών τους και πότε με τη "σκοπιμότητά" τους, φίμωσαν τον ουρανό της Ελλάδας, διέσυραν τον ορίζοντά της και την καταδίκασαν στο έρεβος. Στην προκειμένη περίπτωση, για μένα, αμετακίνητη πεποίθηση κι ακλόνητο "πιστεύω" είναι το εξής: Ότι πληγώνει την Ελλάδα είναι ανθελληνικό! Είναι φασιστικό! Για το λόγο αυτό θα ’πρεπε να υπάρχουν νεκροταφεία λήθης όπου να ενταφιάζονται πολιτικά όλα εκείνα τα τυχάρπαστα ανθρωποειδή που λεηλατούν ατιμωτικά και κατακρημνίζουν τη χώρα.

Ουτοπικό όνειρο όμως θα μου έλεγε κάποιος κι εγώ θα συμφωνούσα μαζί του. Επειδή λοιπόν είμαι ρεαλιστής, θα θέσω το εξής ερώτημα: Πώς μπορεί να φταίει μόνο ο εγκληματίας κι ο κακοποιός, όταν, κατά την τέλεση της όποιας βδελυρής πράξης του, έχει εξασφαλίσει από πριν, όχι μόνο την ανοχή μας αλλά και τις ευλογίες μας ακόμα; Θέλω μ' αυτό να πω ότι το βάρος της ενοχής μετατοπίζεται, φεύγει απ' τ' άθλια εκείνα όντα που προανέφερα και πέφτει πάνω στον Ελληνικό λαό, πέφτει πάνω στις πλάτες μας.


Εδώ όμως υπάρχει μια οδυνηρή διαπίστωση που μας υφαρπάζει την οποιαδήποτε διάθεση να φανούμε αισιόδοξοι για το μέλλον. Ο Ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, έχει απεμπολήσει, όχι μόνο ιδανικά κι αξίες, αλλά μνήμη και νοημοσύνη, έχοντας ταυτόχρονα ενθρονίσει και προάγει την πολιτική σήψη ως κύριο διαχειριστή της σημερινής πραγματικότητας. Μιλώντας για το λαό θα καταδείξουμε ένα άμορφο σύμφυρμα μάζας που άγεται και φέρεται, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια απεγκλωβισμού του από ένα τόσο ευτελές τοπίο. Ίσως όμως να είναι αυτό που τελικά του αξίζει, γεγονός που αποδεικνύεται κι απ’ τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο με τον οποίο ο κόσμος διαμορφώνει σήμερα τις επιλογές του. Έρποντας! Ναι, έρποντας! Ακριβώς αυτό, έρποντας! Αλίμονο, έρποντας!

Είναι θλιβερά αξιοσημείωτο, πρόκληση για την ιστορία της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, να παρατηρείται εναπόθεση των προσδοκιών για ένα καλύτερο αύριο σε πολιτικούς μηχανισμούς διαφθοράς και καταστροφής. Καταληκτικά – κι αυτό πρέπει να ειπωθεί – πρόκειται για ένα μωρό λαό που χάνεται στα αδιέξοδα που δημιουργεί ο ίδιος! Απ' τη μια πλευρά σχεδιάζει, ονειρεύεται κι ελπίζει, αλλά απ’ την άλλη κωφεύει κι εθελοτυφλεί μέσα στη χαμέρπεια που την έχει ορίσει ως προοπτική!

Για το λόγο αυτό τελειώνω την επιστολή μου (δεν έχει άλλωστε νόημα να συνεχίζει κανείς) καταθέτοντας την προσωπική μου πικρία: Ντρέπομαι για όσες φορές στην πλούσια Ελληνική Ιστορία, οι ένδοξοι πρόγονοί μας (πλην όμως ανυποψίαστοι) έδωσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι να γελοιοποιούμαστε και να καταστρεφόμαστε από μόνοι μας!

ΥΓ. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλες σελίδες για να καταδείξω όσα αρνητικά συμβαίνουν σήμερα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας αλλά το ήθος μου με εμποδίζει να ασχοληθώ περισσότερο με τη λάσπη! Ειλικρινά, δε μου αρέσει να μιλάω για τα πολιτικά, το σιχαίνομαι! Φαίνεται άλλωστε κι απ' το ύφος που έχει γραφτεί το κείμενο. Θέλω όμως, όταν κρίνεται σκόπιμο, να καταθέτω τη γνώμη μου. Αυτό έκανα και σήμερα... Όσοι έχουν αυτιά ας ακούουν...

Διάττων Αβρός


Πηγή:notforthemass.blogspot.com