Η ιθαγένεια έπεται

Δημήτρης Καστριώτης


Το πολιτικό ύφος της συζήτησης για τα δικαιώματα των μεταναστών δικαιολογεί την επιφύλαξη ότι η αντιπαράθεση θα εξαντληθεί σε «μία από τα ίδια». Κέντρο και Αριστερά διστάζουν να παραδεχθούν ότι η μετανάστευση προκαλεί προβλήματα, φοβούμενοι μήπως έτσι διολισθήσουν στην ξενοφοβία.

Η δική τους σιωπή αφήνει ελεύθερο το έδαφος στην Ακροδεξιά, που αναδεικνύεται σε κύριο εκφραστή των σχετικών ανησυχιών με αποτέλεσμα να τις απαξιώνει διττά. Πρώτον, επειδή ακόμη και οι εύλογες παρατηρήσεις της φέρουν τη σφραγίδα της ακραίας τοποθέτησης εκείνων από τους οποίους εκπορεύονται. Δεύτερον, επειδή αυτές οι βάσιμες επισημάνσεις πνίγονται συνήθως μέσα σε σαχλαμάρες περί ελληνικού DΝΑ.

Η μετανάστευση όμως δεν είναι «δεξιό» πρόβλημα- είναι μεγάλο πρόβλημα, τελεία. Και δεν έχει να κάνει μόνο με την αλλοίωση της πολιτιστικής και θρησκευτικής φυσιογνωμίας της κοινωνίας. Στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει σε τέτοια «λεπτά» θέματα. Δεν έχουμε ακόμη αντιμετωπίσει το μείζον. Τον περιορισμό ....
.... του αριθμού των μεταναστών, ώστε να διατηρεί το κράτος έναν «κλειστό αριθμό» κατοίκων, τους οποίους να μπορεί να συντηρήσει αξιοπρεπώς η υποδομή του. Ο,τι και να λέμε, η χώρα δεν μπορεί να φιλοξενήσει απεριόριστο αριθμό Ασιατών και Αφρικανών (δεν έχει ούτε δουλειές, ούτε σχολεία ή νοσοκομεία για κάτι τέτοιο), ούτε την κολακεύει να τους βλέπει «δραστηριοποιούμενους» στα φανάρια των δρόμων, στο λαθρεμπόριο και στα έκνομα γκέτο.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ως προς τη βασική προϋπόθεση επίλυσης του μεταναστευτικού, πρέπει να σταθούμε σε αυτό. Οσο δεν σταματά το κύμα λαθραίας εισόδου ανθρώπων στη χώρα (και μάλιστα ανθρώπων που επιθυμούν απλώς να διέλθουν με προορισμό τη Δυτική Ευρώπη αλλά ξεμένουν εδώ επειδή εμποδίζεται η συνέχεια του ταξιδιού τους), δεν πρόκειται να τεθεί φραγμός στην εξαθλίωση και στην εγκληματικότητα, ούτε στην εκμετάλλευση των μεταναστών από τους γηγενείς (εν οις και οι παλαιότεροι μετανάστες).

Η σύνδεση δεν είναι ρατσιστική, αλλά αυτονόητη. Καθώς οι μετανάστες διεκδικούν θέσεις εργασίας χαμηλής ειδίκευσης, η αθρόα εισδοχή παρανόμων λειτουργεί ως ανταγωνισμός στους νομίμους πολύ περισσότερο απ΄ όσο στους ντόπιους. Στο δε επίπεδο της αντιμετώπισης, το πλήθος των παρανόμων επιτείνει την καχυποψία και έναντι των νομίμων, «χρωματίζει» τον ξένο με την υποψία ότι δεν έχει ταυτότητα, διεύθυνση, αξιοπιστία.

Αυτό είναι το σημαντικό ζήτημα- και δεν θα λυθεί με σαρωτικές απονομές ιθαγένειας, ούτε με δικαίωμα ψήφου. Οχι ότι αυτά δεν είναι σωστά- και μάλιστα όχι μόνο για όσους γεννήθηκαν εδώ (αν ένας αλλοδαπός, που ήρθε έξι ετών και είναι τριάντα, το θέλει, γιατί να μην μπορεί να πολιτογραφηθεί σχετικά εύκολα;). Δεν πρέπει όμως να γίνουν «αυτόματα», αλλά υπό εξατομικευμένες προϋποθέσειςκαι κυρίως δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ότι έτσι λύνουμε το πρόβλημα. Λύση με σύνορα-σουρωτήρι δεν υπάρχει. Οι δε νόμιμοι μετανάστες αξιώνουν πρωτίστως τον σεβασμό. Η ιθαγένεια έπεται.

tovima.gr