Η συνάντηση Εξαρχείων-Κολωνακίου την οποία υλοποίησε και εξέφρασε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ, εφημερίδες όπως η Ελευθεροτυπία, «αγωνιστές» του Κοντομηνά και των θαλαμηγών όπως ο Λαζόπουλος, και την οποία προσωποποιούσαν οι δύο Αλέξανδροι (Ο Αλέκος και ο Αλέξης) οι οποίοι πίνουν και κάνα ουζάκι στα Εξάρχεια, είχε ως αφετηρία της τον μηδενισμό και κατέληξε σε αυτόν. Η αφετηρία της συμμαχίας είναι ο εθνομηδενισμός, ο οποίος εκπορεύεται από τις Πρεσβείες, τις Βρυξέλλες, τις πολυεθνικές –οικονομικές και «πνευματικές», τύπου Σόρος. Αυτός αναπαρήχθη εγχωρίως στα Πανεπιστήμια, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τα ποικίλα ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά προγράμματα, τα ΜΜΕ και τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, τα Κόμματα, και όχι μόνο της Αριστεράς αλλά και το πολιτικό προσωπικό της νεο-φιλελεύθερης Δεξιάς. Ο εθνομηδενισμός, από την εποχή Σημίτη και μετά κατέστη κυρίαρχος, με αποκορύφωμα τον πόλεμο ενάντια στον Χριστόδουλο, τη στήριξη στο Σχέδιο Ανάν και το βιβλίο ιστορίας της 6ης δημοτικού.
Ο εθνομηδενισμός των ανώτερων στρωμάτων και των ελίτ εύρισκε παραδόξως συνομιλητές και οπαδούς σε ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς και όχι μόνο της χαβιαροαριστεράς, αλλά και μέρους του ΚΚΕ, των εκπαιδευτικών και της ΟΛΜΕ, του φοιτητικού αριστερισμού, των αναρχικών κ.λπ. Και αυτό όχι μόνο ως συνέπεια μιας δογματικής μετάφρασης του μαρξιστικού και αναρχικού διεθνισμού, αλλά και του γεγονότος ότι πολλά από αυτά τα στρώματα στο επίπεδο των αξιών, των συμπεριφορών και του τρόπου ζωής είναι εξίσου «παγκοσμιοποιημένα» με τις νέο-φιλελεύθερες ελίτ, έστω και σε διαφορετική κοινωνική κλίμακα. Ακούνε ανάλογες μουσικές, παθιάζονται με τα ίδια ξένα συγκροτήματα, διαβάζουν τον ίδιο Θέμελη, Λιάκο, Μουζέλη, Σώτη Τριανταφύλλου, τα πρότυπά τους είναι η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή στην πιο «εναλλακτική» περίπτωση η Βαρκελώνη και το Βερολίνο και απεχθάνονται βαθύτατα την παράδοση, την Ορθοδοξία –εκτός από τον Πατριάρχη παρά την ορθοδοξία του– δεν αντέχουν τους Σέρβους, τους Ρώσους τους Κινέζους και τους… Κύπριους.
Κατά συνέπεια ένας τρόπος ζωής, πρότυπα και αξίες που δεν ταυτίζονται με τα ανάλογα πρότυπα και αξίες της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, τους κάνει να θεωρούν πως η Ελλάδα είναι ένα θλιβερό κακέκτυπο της Δύσης και επομένως θα πρέπει να πάψει να υπάρχει και να αναχωνευτεί με τον δυτικό κόσμο. Επειδή όμως η χώρα μας είναι ταυτόχρονα αποπαίδι της Δύσης και έχει σοβαρά εθνικά ζητήματα –ιδιαίτερα εξ αιτίας του τουρκικού επεκτατισμού– γι’ αυτό υποχρεωτικά καταλήγουν όχι απλώς στην άρνηση των εθνικών ζητημάτων αλλά στον ανοικτό εθνομηδενισμό και σε «μίσος για το ίδιο το έθνος τους»…
Έτσι παράγεται αυτός ο υστερικός και πρωτοφανής σε παγκόσμια κλίμακα «αντιεθνικισμός» ενός μέρους της ελληνικής Αριστεράς και του πανεπιστημιακού και διανοούμενου κατεστημένου, που οδηγεί είτε στις κραυγές υπέρ των Σκοπιανών, είτε στο συστηματικό κάψιμο της ελληνικής σημαίας από τους «αντιεξουσιαστές», είτε στην αποδόμηση της ελληνικής ιστορίας από το καθηγητικό κατεστημένο και τους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους της πλατείας Κολωνακίου.
Όταν όμως η μία συνιστώσα του διπόλου, τα «Εξάρχεια», άρχιζε να κατεδαφίζει το Κολωνάκι, τόσο κυριολεκτικώς, όσο και πολιτικά, όταν το Πανεπιστήμιο και τα γραφεία των πανεπιστημιακών μανδαρίνων διαλύονται από την «πληβειακή» και αντιεξουσιαστική συνιστώσα της συμμαχίας, τότε τα πράγματα αρχίζουν να χαλάνε. Τα πρώτα δείγματα αυτής της διάσπασης του μετώπου άρχισαν να φαίνονται όταν ένα μεγάλο μέρος των εκσυγχρονιστών του ΣΥΡΙΖΟ-ΠΑΣΟΚ στα Πανεπιστήμια ήρθε σε σύγκρουση με την ΠΟΣΔΕΠ κατά την διάρκεια των φοιτητικών καταλήψεων πριν δύο χρόνια. Και τώρα η κρίση γενικεύτηκε: Παπαχελάς, Καρκαγιάννης, Πρετεντέρης, Λιάκος, Βερέμης, Μανδραβέλης, Ψυχογιός, Τριανταφύλλου και αναρίθμητοι άλλοι στρέφονται πλέον ανοικτά κατά των παλιών τους συμμάχων των Εξαρχείων και του ΣΥΡΙΖΑ, που εξέφραζε πολιτικά τη συμμαχία και τους κατηγορούν για… μηδενισμό, φασιστικές πρακτικές, και λογική της καταστροφής για την καταστροφή!
Και βέβαια δεν τους περνάει ίσως από το μυαλό ότι θερίζουν ότι έσπειραν, πως η καταστροφή κάθε αξίας, κάθε σταθερής ταυτότητας, με τον χυδαίο μεταμοντερνισμό και το σχετικισμό τους, η κατεδάφιση των μόνων σταθερών αξιών που είχαν απομείνει σε αυτόν τον έρημο τόπο, του πατριωτισμού, της μετοχής σε μια πολιτισμική κοινότητα,στην οποία η ορθόδοξη παράδοση και η γλώσσα παίζουν ουσιαστικό ρόλο, κ.λπ., κλπ. οδηγεί πράγματι στον πιο ακραίο μηδενισμό. Διότι οι Έλληνες σε όλη τους την ιστορική διαδρομή στη νεώτερη ιστορία μας δεν ταυτίζονται με κάποιο αφηρημένο κράτος, όπως ίσως κάνουν οι δυτικοί, αλλά με αξίες που τους συνέχουν ως κοινότητα. Όταν λοιπόν κατεδαφίζεις αυτές τις αξίες παράγεται ο πιο ακραίος ατομικισμός και μηδενισμός. Και αυτός δεν θα σεβαστεί βέβαια ούτε τους «συμμάχους» του, το «Κολωνάκι», θα το καταστρέψει και αυτό.
Γιώργος Καραμπελιάς
Κείμενο που θα δημοσιευτεί στη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου