Με αφορμή την μετονομασία του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας σε σκέτο Παιδείας ένα προφητικό άρθρο

Εθνική παιδεία ή διεθνιστική προπαρασκευή;

Τα θέματα για την ποιότητα των σχολειών μας κι οι προτεινόμενες λύσεις θα παραμένουν εκτός τόπου και χρόνου και θ’ αποτυγχάνουν στην εφαρμογή τους αν δεν στηριχτούν πρώτα πάνω στην ιδιοσυγκρασία του λαού μας, την αποφασιστικότητα και πολιτική βούληση του κράτους για την κατεύθυνση της παιδείας, την εθνική μας πολιτιστική κληρονομιά και στις παραδόσεις μας.

Ξεκινώ με την βούληση του κράτους. Δεν έχει γίνει ξεκάθαρο από την κυβέρνηση, όπως και από τις προηγούμενες, αν επιθυμεί να απαντήσει ανοιχτά στο δίλλημα: Σχολεία για την ελληνική ή για την διεθνοποιημένη εκπαίδευση των νέων μας.
Η εκπαιδευτική προσπάθεια, έστω κι αν προσωρινά απέτυχε, για την απομυθοποίηση προσώπων και γεγονότων, ιδιαίτερα της ελληνικής Ιστορίας, δείχνει πως η κατεύθυνση είναι εκείνη της ακαθόριστα διεθνοποιημένης παιδείας.

Η απαξιωτική στάση των τελευταίων κυβερνήσεων απέναντι στις πατριωτικές ιδέες προδικάζει την απάντηση για την παιδεία που κάθε άλλο παρά εθνική προπαρασκευάζεται να είναι. Αντί να προστατευτεί ως μοναδική η διαφορετικότητα των λαϊκών παραδόσεών μας, αντί να τονιστεί η αξία του εθνικού πολιτισμού μας, αντί να συνυπολογιστεί η ελληνική πνευματική κληρονομιά σαν δημιουργική ιδέα αλλά και τρόπος ζωής μέσα στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, αντί να αναζητήσουμε τα σημεία που ενώνουν τον ελληνισμό με τον κόσμο, αντί όλων αυτών υπαναχωρεί το ίδιο το κράτος -που όφειλε να προάγει και να προστατεύει όλα τα παραπάνω- σε ιδεολογήματα τα οποία ξεκάθαρα πλέον έχουν ως στόχο να αποσυνθέσουν τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε λαού και να δημιουργήσουν απρόσωπους ανθρώπους μέσα σε ακαθόριστες μάζες.

Στα πλαίσια μιας τέτοιου είδους γενικής παιδείας, απονευρωμένης από αξίες και ήθη ο λογικός στόχος είναι η απαλοιφή των εθνικών μας χαρακτηριστικών και η σταδιακή προσαρμογή των νέων στον τρόπο σκέψης της «ανοιχτής κοινωνίας» όπως ακούμε να ονομάζεται η εμπορικών προδιαγραφών παγκοσμιοποίηση.

Ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, με την ανοχή των πολιτικών και πνευματικών ταγών μας, άρχισε αυτού του είδους η αποδόμηση των αξιών, στην πολιτική αλλά και την στενά οικογενειακή μας ζωή, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει μέσα σε λίγες δεκαετίες η κοινωνική συνοχή και να εκπέσουν παραδοσιακοί θεσμοί όπως του Κράτους, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης κλπ

Η αποδόμηση αυτή αρχικά ξεκίνησε με την εξάπλωση της πνευματικής φτώχειας, με την απαξίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς και κατάληξε στη μετατροπή του ατόμου σε καταναλωτή και συλλέκτη υλικού πλούτου ακολουθώντας τις νοοτροπίες των λαών της δύσης. Έτσι έφτασε να γίνουν σήμερα τα παιδιά μας κληρονόμοι μιας πραγματικότητας -που σοκάρει όσους γεννήθηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα- πραγματικότητας της ταχύτατης αλλαγής νοοτροπιών, της ισοπέδωσης των ιδεών, της απουσίας σκέψης, κρίσης και αντίστασης.

Ο ρόλος των γονέων στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους προσαρμόστηκε στη χολιγουντιανού τύπου «οικογένεια», ονόμασαν αυταρχισμό την ευθύνη, ονόμασαν δημοκρατική διαπαιδαγώγηση την αδιαφορία κι άφησαν στην τύχη των θεαμάτων, των ακουσμάτων και των συναναστροφών τη διαμόρφωση των ευαίσθητων παιδικών ψυχών. Οι γονείς αρκέστηκαν στην οικονομική αυτάρκεια των παιδιών τους και οι πνευματικοί άνθρωποι, ακαδημαϊκοί και θρησκευτικοί δεν μίλησαν. Οι γονείς έδωσαν στα παιδιά τους την προοπτική του βολέματος, της αρπαχτής και του εύκολου κι ανώδυνου πλουτισμού και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν αντέδρασαν. Οι γονείς εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους σε αγύρτες ινστρούχτορες, δημοσιοθεσίτες και βολεμένους για να τα μορφώσουν κι οι πνευματικοί άνθρωποι δεν αντιστάθηκαν ίσως γιατί η αντίσταση προϋποθέτει ήθος και ιδέες, ίσως γιατί η παρέμβαση σε ζητήματα διαπαιδαγώγησης καθιερώθηκε να θεωρείται παραβίαση των ατομικών ελευθεριών γονέων και παιδιών, ίσως γιατί και το κράτος θα έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του αλλά στα δημοκρατικά κράτη αυτές οι αναλήψεις ευθυνών θεωρούνται φασισμός.

Οι δάσκαλοι, ακόλουθοι της κυρίαρχης τάσης του «μηδέν» αρκέστηκαν στο μισθό, την προαγωγή και τις διακοπές, οι λίγοι, εκείνοι που πόνεσαν για την σύγχρονη πνευματική αναπηρία της κοινωνίας δε φτάνουν, ίσα ίσα χαλάνε την πιάτσα.

Η απεθνικοποίηση, ο αφελληνισμός της παιδείας και η ανευθυνότητα απέναντι στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών από τους σύγχρονους «δασκάλους» των δήθεν μοντέρνων κοινωνιών, κατάληξε από μόδα να μετατραπεί στις μέρες μας σε ιδεολογία χάριν της οποίας ταλαιπωρούνται γονείς, μαθητές και ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί. Μέσω αυτής της απολίτικης, φαινομενικά, ιδεολογίας απαξιώνονται και παραποιούνται στα μάτια των παιδιών μας η ελληνική παράδοση, η γλώσσα, η θρησκεία, τα σύμβολα, οι θεσμοί, οι τέχνες και ουσιαστικά έχει αλλοιωθεί η έννοια του ανθρώπου. Η μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα δεν αφήνει άμοιρους ευθυνών τους εκπαιδευτικούς ερήμην των οποίων μετατράπηκαν σε ζούγκλα και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα κι όταν κάποιοι από αυτούς αναζητούν τη φαιδρή λύση της αστυνόμευσης δεν στοχάζονται πως στη ζούγκλα δεν επιβιώνουν αστυνόμοι αλλά κυνηγοί.

Ας αναζητηθεί επιτέλους η λύση στο πρόβλημα της εκπαίδευσης όχι επί υλικής και υλιστικής προοπτικής αλλά πρωταρχικά πάνω σε πνευματικές κι ανθρώπινες βάσεις. Οι άνθρωποί της αποτελούν το πρόβλημα της εκπαίδευσης γιατί χίλιοι νόμοι και να ψηφιστούν αν δεν τηρηθούν είναι κενοί νοήματος. Άνθρωποι με αξίες, με προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, με αίσθημα ευθύνης πρέπει να βρεθούν και ν’ αναλάβουν το βαρύ καθήκον της εκπαίδευσης των παιδιών μας και αυτοί οι άνθρωποι δεν γίνεται να προπαρασκευάζονται σε πανεπιστήμια φέουδα των μοντέρνων γνωστικών οι οποίοι δεν ανησύχησαν με την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού γιατί απλά από τα δικά τους αμφιθέατρα θα περάσουν οι αυριανοί δάσκαλοι και τα δικά τους λόγια, τις δικές τους «μοντέρνες» ιδέες θα μεταφέρουν στους μαθητές τους έστω και εκτός διδακτέας ύλης.

Η κρίση της παιδείας είναι μονάχα ένα σύμπτωμα της πνευματικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα κι έχει άμεση συνάρτηση με την σταδιακή ισοπέδωση των εθνών-κρατών. Αν πραγματικά αναζητάτε, κύριε υπουργέ, λύση στο πρόβλημα της παιδείας τολμήστε να ανοίξετε το θέμα πέρα από τα στενά ενδοεκπαιδευτικά πλαίσια, θέστε στην ελληνική κοινωνία το θέμα της πραγματικής αρρώστιας της, μερικά συμπτώματα της οποίας σάς παράθεσα και τότε θα δείτε ποιοι πνευματικοί ηγέτες παρέμειναν πνευματικοί. Και τότε θα δείτε πώς θα αντιδράσουν – όχι φραστικά και στα πλαίσια της δεοντολογίας- εκείνοι που θα κινδυνεύουν να χάσουν την βόλεψη και την ολέθρια επιρροή τους πάνω στα παιδιά μας. Αν θέλετε να βρείτε λύσεις με τις γνωστές συνταγές της πεπατημένης άδικα ασχολείστε, γιατί τα σοβαρά ζητήματα απαιτούν μεγάλες αποφάσεις.

This post was submitted by ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ.
http://www.meafora.gr/?p=742